Zenit en Waterling op de Ionische zee.

lieve familie en vrienden,
Aller eerst hartelijk dank voor de reactie's die we op diverse manieren ontvangen.
Van Athene, op zondag 19 juni,naar het kanaal van Korinthe. Onderweg een windje op de kop waardoor er aardig wat buiswater spetters overkomen. Eenmaal in de haven kan je veel zoutvaatjes vullen van het opgedroogde zout, wat je van de railing of welk plekje dan ook af haald. Na vier uur varen liggen we voor het kanaal, dat ruim 100 jaar geleden gegraven is, 6 km. lang, 28 meter breed en 6 á 7 meter diep.
Na het betalen van € 235.- mogen we er doorheen. Mijn indruk is dat de tijd het kanaal heeft ingehaald, de schepen zijn te groot geworden. Onderhoud wordt er weinig of niet gepleegd.Maar wel heel indrukwekkend tussen de hoge steile wanden door te varen.
In het kleine jachthaventje van Korinthe, na het kanaal, hebben we een boeiend uitzicht op drie zee schepen naast elkaar voor anker met het kontje naar de wal. De vracht- en container wagens rijden er af en op.
De volgende dag zijn Ria en Wil 48 jaar getrouwd. Gevierd met een heerlijke uigebreide lunch aan de haven.
Via Andíkiron naar het kleine eilandje N.Trizóna, waar de EU in 2004(net als zoveel andere eilanden) de nodige €'s heeft achter gelaten voor de havens.
Volgens zeggen is hier de helft van het geld in de zakken van ........... beland.
Geld op, met als gevolg, grote roest putten op de steigers zonder deksel, water en stroom palen niet aan gesloten en velen kapot. Dit hebben we in veel havens meegemaakt. Er word ook geen haven geld gevraagd.
Vrijdag 24 juni in de jachthaven van Pátras.
De laatste plaats voor de oversteek naar de Ionische eilanden.
Voor zondag en maandag wordt er veel wind verwacht. Zaterdag tegen de avond begint hij te blazen. Er is hier één gasten steiger, de ene kant bezet, kontje naar de wal en de andere kant leeg.
Daar kan je alleen langs de steiger liggen vanwege de manouvreer ruimte.
Iedereen is bezig met meer stootkussens tussen de schepen omdat we liggen te stoten. Hans gaat ertussen uit en legt hem aan de lege stijger. Binnen 5 minuten sommeerd een vrouwlijke Port Police, met de havenmeester, Hans onmiddelijk naar zijn oude plek terug te varen. De autoritaire toon wekte bij ons agressie op met de nodige tegen reactie, zodat de twee afdropen en een half uur later terug kwamen met één man versterking.
De reden is dat er nog een schip binnen komt die aan deze steiger moet.
U GAAT NU VERTREKKEN EN TERUG NAAR JE PLEK> zei dezelfde agente.
Waarop Hans heel rustig vraagt "hoe lang is het schip wat binnen moet komen" Overleg met de havenmeester.
"18 meter."
Dan gaan wij naar voren aan deze lange steiger van zeker 50 meter zodat het schip er makkelijk achter kan.
Het was even stil, weer overleg, de versterking haalde zijn schouders op en het was goed.
Zo'n groot jacht komt hier nooit in of uit had Hans berekend, veel te krap. Het was een grote catamaran die de volgende morgen aan meerde.
Na deze vieze stinkstad, regelmatig een puttenlucht en veel stinkend afval in de straten, schuin naar de overkant naar Mesolóngi. Een lang invaar kanaal tussen zoutwinning meren met zomer huizen op palen, met vissers bootjes en flamingo's.
Dinsdag 28 juni zeven uur vertrokken, want in de middag trekt de wind (meestal)aan. De Engelsman die op het eiland Itháki mijn lijn aanpakte adviseerde een extra stootkussen, om twee uur draaid de wind een kwart slag, daar kan je de klok op gelijk zetten, zei hij. Om vijf voor twee van stilte naar harde vlagen. Rond zeven uur is het weer rustig. Twee groepen flottielje zeilers maakten een gezellige drukte in het kleine haventje.
Ria en Wil hebben gekozen om langs de kust te varen i.v.m. de wind, NW. De mannen delen niet dezelfde mening over wind en golfrichting. Straks komen de vaarwegen weer bij elkaar in Lefkas.
24 jaar geleden hebben we hier in de omgeving flottielje gezeild. Toen had ik niet echt het idee van zeilen op zee. Nu zie ik ook waarom, overal om ons heen eilanden, ook van Onassis, en in de verte het vaste land. Geen kale eilanden maar volop groen. Gestopt in een baai bij een restaurant met een eigen steiger. Na het eten een ouzo gedronken met een echtpaar die twintig jaar geleden hun zeil boot hier in een haven hebben afgemeerd. De laatste zes jaar zijn ze in deze omgeving gebleven, nu nog twee maanden per jaar, vroeger zes. Gezien hun leeftijd 82 jaar, fantastisch.
Vandaag in Lefkas, waar Ria en Wil inmiddels zijn.
Hartelijke groeten van Wil,Ria, Hans en Grada.