zenit en waterling

zenit en waterling op hun “winter”plek.
Oktober, Marmaris, in Nestel Marina aan de Turkse “riviera”. We liggen nog net in de Egeïsche zee, een stukje lager langs de kust heet de Middellandse zee. Begin september vanuit Çanakkale via Turkse en Griekse haventjes ongeveer een kleine 400 mijl gevaren. Het weer was ons zeer gunstig gezind. We hebben geen enkele verwaai dag gehad en de golfjes achter of schuin achter. De eerste stop na Çanakkale is op het Turkse eiland Bozcaada, waar ze volop de druiven oogst naar binnen halen voor de wijn productie. Via Ayvalik naar het eerste Griekse eiland Lesbos en zaterdag 11 september in de splinter nieuwe haven van het Turkse Çesme, met de gezellige drukte van het Suikerfeest. Naast ons een zeiljacht met Amerikanen. Hij was zijn schip aan het schoonmaken en gooide twee vuile stootkussens weg, die heb ik weer meegenomen en schoongemaakt. Tijdens ons borreluurtje vertelde de vrouw dat zij ze schoon had willen maken, maar haar man zag er niks in. We hebben er heerlijk om gelachen. Ze zijn uitstekend voor de Franse kanalen als we ooit weer terug varen. Van Çesme naar een Turkse baai, waar s’nachts om 2 uur ons ankerwacht alarm afging. We lagen samen op één anker. Met snorkelen had ik gemeld dat we niet vast lagen, het anker lag niet met z’n punten in de grond maar recht vooruit en ik zag een spoor in het zand . Het zware gewicht van het anker hield ons in de middag en avond aardig op z’n plek, maar met het opkomende en draaiende windje schoof hij heerlijk over de bodem, met als gevolg, in het stikke donker het anker van Wil omhoog, motor starten naar de ankerplek varen, ons anker omlaag en een slecht geslapen nacht. Doen we nooit meer, in de nacht, ieder op z’n eigen anker punt. Vervolgens naar het Griekse eiland Samos in een pittoresk klein haventje, visjes rond de boot, restaurantjes met Griekse muziek, een dansje op het terras, scooter voor een tochtje, alle ingrediënten aanwezig, zomaar EEN van de vele dagen met het “ZWITSER LEVEN” gevoel. Op het eiland Lipso heeft Wil een luxe Turkse charter met een groepje Zwitsers aan boord, uit de brand geholpen door hun watervoorziening weer aan de praat te krijgen. In Leros olie getankt en met de olie boer over het eilandje gereden. Op zondag 19 september in de oude haven van Kos verwelkomd door Addy en Sandra die hier hun vakantie houden. Naast ons in de haven liggen Nederlandse zeilers met twee vis hengels in een steuntje. Onder het varen gooien ze die uit. Regelmatig halen ze een lekker visje uit het water. Goed gekeken wat voor visje en lood ze aan de hengel hadden en met onze zoon Harold, die hier op Kos bij ons gearriveerd is, visjes aangeschaft. Op een mooie rustige zee de hengels uit, lekker bezig geweest, niks gevangen en uiteindelijk de visjes verspeeld. In de haven van Rhodos is geen plek voor spontane passanten. Het lukt je misschien bij een tussenpersoon die € 100.- of € 150.- voor zijn bemiddeling vraagt. Dat is ons te gortig, voor anker gegaan en met een rubber bootje naar de havenmeester gevaren en om een plekje gevraagd. Om acht uur wist hij zeker of er wat vrij bleef. De kade is gereserveerd voor huurboten, begrepen wij. Hij had twee plekjes, maar de volgende dag voor negen uur moeten ze weer vrij zijn. Dus voor Harold niet een paar dagen Rhodos, maar Marmaris, aan een baai van 6 km. lang en 4 km. breed, waar hij zich ook bijzonder heeft vermaakt voor hij terug vloog. Om nog even terug te komen op het anker! Bij toeval kwam Wil er achter dat zijn anker maar naar één kant kantelt en niet naar twee. Je weet nooit hoe het anker op de bodem valt, dus hield hij de ene keer wel en een andere keer niet en dan kreeg de bodem de schuld omdat die niet goed was om te ankeren. In de haven van Marmaris is het anker in het midden doorgeslepen om hem weer los te maken en daarna aan elkaar gelast. Nu kan iedereen weer rustig slapen. Dat doen wij voorlopig ook voor de komende winter, in deze levendige en nog steeds zonnige haven, waar tot nu toe een paar keer in de week een cruisschip afmeert en op 8 minuten lopen van het centrum ligt. Hartelijke groeten uit het zuiden van Turkije, Hans en Grada met Ria en Wil.