Zenit en Waterling van Roemenie naar turkije

Van de Zwarte zee, via de Marmara zee, richting de Egeïsche zee.
Gé (broer van Ria), hier ben ik weer hoor, het duurde inderdaad wat te lang voor iemand die dagelijks kijkt naar onze vorderingen. Maar echt, ik heb het hartstikke druk en op zee schrijft niet zo gemakkelijk en het is voor mij echt wennen, geen kilometers meer maar zeemijlen en met een ander (schommel) ritme. Na een aantal dagen in Constanta, kiezen we op 13 augustus na een reparatie aan de airco, het zeegat om 25 mijlen naar Mangalia te varen. Onderweg de eerst dolfijnen of bruinvissen gespot. In deze badplaats was een gratis openlucht concert aan de haven met veel eettentjes. Een lekker kippenpootje achterover gedrukt met aansluitend een aangeboden biertje, daarna rakia en gesuikerde appeltjes in ruil voor het gezellige gesprek wat de Roemenen met ons hadden. Onze laatste nacht in Roemenie. De volgende dag 80 mijl naar Nesebar. Inklaren in Bulgarije is in deze plaats niet mogelijk, wel 3 man op de steiger bij het binnen varen om de paspoorten te inspecteren. De plaats Burgas, die we voorbij gevaren zijn daar moesten we naar toe. Van meerdere passanten gehoord dat je in Burgas een loods à € 100.- aan boord moet nemen als je schip 20 ton weegt, dat zijn de voorschriften. Maar goed hier mogen we niet aan wal, wel een levendig uitzicht, zoals een privé heli die van onze steiger vertrekt. Na drie andere haventjes rollen we de ingang van de Bosporus in, die 15 mijl flauw slingerend door de bergen naar de Zee van Marmara en Istanbul gaat. Ik heb het als heel bijzonder ervaren, links het wereld deel Azie en rechts Europa. Daar sta je in Parijs of de Kaag niet echt bij stil als je de beslissing neemt om de Donau te gaan bevaren. We meren af aan de Aziatische kant van Istanbul en gaan gelijk op pad om ons in te klaren. Een aardige onderneming, op zes verschillende plekken voor 5 stempels en een TRANSIT LOG voor de Turkse havens. We gingen aardig vlot op weg , maar de plek van de paspoort politie aan de oostzijde bereikten we pas na drie verschillende taxi’s. Het klinkt zo simpel, Container haven, poort B. En zo groot is de haven niet, past gemakkelijk op een foto. De visa zegel van 20 dollar was een zoekplaatje om het gebouw en de juiste plek, 4de etage te komen. Zelfs de beambte, die een klein luikje in de deur opende wist niet wat ze met ons aan moest en ging bellen. Nadat ik haar het blaadje, waar de douane iets had opgeschreven gaf, ging ze weer bellen en toen was het voor elkaar. Voor 80 dollar, gewisseld bij de bank, haalde ze 4 visa zegels uit een kluis. Dit allemaal voor een wereldstad!!!! Na veel moois gezien en beleefd te hebben zijn Hans en ik 24 augustus een paar dagen naar Amsterdam gevlogen voor zakelijke en gezellige behoeften. Op zondag avond 29 aug. was het heerlijk om weer een warme deken om je heen te krijgen na het natte en frisse Nederland. De schepen die naast ons lagen waren groot, maar vallen weg bij de twee Engelse jachten die gister en vandaag binnen kwamen, wel 50 mtr. Ze krijgen zoals iedereen die binnen vaart, veel hulp van het haven personeel die de mooring lijnen aangeven. Maandag een dagje nagesudderd in Istanbul en dinsdag de Marmara zee op aan de noord kant, met een zacht windje, richting het eerste vissers haventje Silivri, 38 mijl. Vannacht heeft het lekker geregend en de temperatuur is gezakt naar 25°. De volgende dag was de planning naar het eiland Marmara, maar de zee was te ongezellig, waar door we zijn uitgeweken naar Erelisi,15 mijl, een piep haventje met een paar vissers boten. We werden, net als gister, gelijk uitgenodigd om langzij te komen. De volgende dag om half zes in de kleren, na geklop op de boot. De visser wil varen. Daarna een tukje gedaan en om 8 uur de haven verlaten, op naar het volgende haventje, nu en dan vergezeld door dolfijnen. Sarköy 45 mijl. Weer naast een visser afgemeerd, verse vis gekocht en in de avond op de gril. Zoals iedere zondag, belt ook nu oma Paula op 5 september om 9.15 uur om de week door te nemen en Hans alvast te feliciteren met zijn verjaardag die morgen is. We vertellen haar dat we na alle gratis - gastvrije en een beetje naar vis ruikende nachten, nu naar Çanakkale 43 mijl, gaan. Ze wist meteen te vertellen dat het de doorvaart van de zee van Marmara naar de Egeïsche zee is. En nu 6 september vieren we de verjaardag van mijn kanjer, te beginnen met koffie en taart met kaarsjes, hoe de dag verder verloopt zien we wel, het weer is winderig. Vanuit de plek in de zon, vlakbij het bekende verhaal van het paard van TROJE, groeten wij iedereen, vooral Gé, die wat ongeduldig werd. Ria en Wil met Hans en Grada.